Κυκλοφορεί σε DVD
Wednesday 23 December 2009
Wednesday 18 November 2009
P.C.V. NEWS November 2009
Με μεγάλη μας χαρά και τιμή σας ανακοινώνουμε ότι 4 από τις ταινίες μας έχουν μπει στην τελική ευθεία για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ!!!!
***
Η ταινία μας “ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ” θα προβληθεί στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το Σάββατο 21 Νοεμβρίου στην αίθουσα ΤΟΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ στις 22:00.
Ανυπομονούμε να σας δούμε εκεί!!!
Monday 16 November 2009
Monday 2 November 2009
Thursday 15 October 2009
ΧΑΛΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΨΑΡΕΜΑ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ
«Έχει και η Ουρουγουάη ... αδαμάντινο ΠΑΛΑΙΣΤΗ!
Αμαρτία, να το προσπεράσετε. Με κέρδισε γιατί είναι φτιαγμένο από τα καλύτερα συστατικά που μια ταινία μπορεί να σε κρατήσει καθηλωμένο μέχρι τέλους. Η βαθιά συγκίνηση και τα πλούσια συναισθήματα δεν χρησιμοποιούνται ως εύκολες μελοδραματικές λύσεις σε ένα θέμα που ούτως ή άλλως διαθέτει σπάνια ανθρωπιά, αγάπη και εσωτερική δύναμη. Αξιοπρέπεια και περηφάνια είναι αξίες που προϋποθέτουν τη μάχη της κατάκτησής τους. Η ανθρώπινη υπέρβαση ξεκινάει από το μυαλό, και την ψυχή και καταλήγει στην καρδιά και το σώμα. Είναι αδύνατο να αντισταθεί ο θεατής αδιάφορα και να μη μπει στον πειρασμό της ταύτισής του με τους χαρακτήρες της ιστορίας. Με έντονο πάθος για τη ζωή και την επιτυχία με κάθε κόστος η ανθρώπινη ύπαρξη προχωρά βήμα - βήμα ενώ κορυφώνεται προς το τραγικό φινάλε με τις πληγές αγιάτρευτες..»
myfilm.gr
Δημήτρης Παπαμίχος
«Δραματική κωμωδία ή, αν θέλετε, μαύρη, που το σενάριό της θα ήλκυε και τους αδελφούς Κοέν. Οι δύο ήρωες είναι ταυτόχρονα καραγκιόζηδες, αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο τραγικοί και γοητευτικοί. Η τοποθέτηση του σκηνικού σε μια κωμόπολη τού πουθενά μπορεί να ειδωθεί και ως μια αλληγορία της (βόρειας) αμερικανικής κοινωνίας του τυχοδιωκτισμού, της μπλόφας και της κομπίνας.»
EXODOS
Χάρης Καλογερόπουλος
«Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλβάρο Μπρέχνερ διατηρεί τη μελαγχολική και υπόγεια σατιρική ματιά των Ρεμπέλα και Στόλ, έχει όμως ένα ευκρινέστερα δραματικό προσανατολισμό, ενώ μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία και με τον «Παλαιστή» του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ο Γκάρι Πικέρ, ως γαλίφης Πρίγκιπας Ορσίνι, κουβαλά το φίλμ στις πλάτες του, ισορροπώντας δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο αλέγρο ταμπεραμέντο και το εσωτερικό συναισθηματικό κενό. Σκηνοθετικά στιβαρός, ο Μπρέχνερ αποφεύγει τη φάρσα και γίνεται όσο πρέπει πικρός ή τρυφερός.»
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
Χρήστος Μήτσης
«Η αντιπρόταση της Ουρουγουάης στον οσκαρικό «Παλαιστή» του Ντάρεν Αρονόφσκι διεκδικεί τις δάφνες μιας τραγικωμωδίας που αγαπά τη φθαρμένη ύπαρξη των χαρακτήρων της.»
ΕΘΝΟΣ
Άντα Δαλιάκα
«Αποτελεί μια σύγχρονη σινεφίλ πρόταση με έντονο κοινωνικό σχόλιο. Μια ιδιαίτερη ταινία πάνω στα ζητήματα της τιμής και της επιβίωσης, με καθαρό υπαρξιακό περιεχόμενο. Ένα μικρό διαμάντι.»
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Νέστωρας Πουλάκος
«Ταινία έκπληξη από την Ουρουγουάη»
Η ΑΥΓΗ
Κώστας Τερζής
«Το παράξενο πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι πετυχημένο και τα τεχνικά σημεία του φιλμ επίσης αξιοπρόσεχτα»
Γιώργος Κρασσακόπουλος
«Ένα είδος χιουμοριστικού νεο-γουέστερν, πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Αλβάρο Μπρέχνερ, που πρωτοπροβλήθηκε στην Εβδομάδα της Κριτικής στις φετινές Κάνες… Μια διασκεδαστική κωμωδία…»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Νίνος Φενέκ Μικελίδης
«Εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής Γκάρι Πικέρ. Φοβερή φάτσα. Δυνατή η ιδέα.»
ΤΑ ΝΕΑ
Δημήτρης Δανίκας
«Δυο συναρπαστικοί χαρακτήρες… Κουβαλάει ως το τέλος μια συναισθηματική αλήθεια που μας αρέσει στο σινεμά, ιδίως όταν έρχεται πακέτο με αξιοπρόσεκτη τεχνική και αισθητική αρτιότητα.»
ΣΙΝΕΜΑ
Θοδωρής Δημητρόπουλος
«Καλοφτιαγμένο φιλμ από την Ουρουγουάη, μικρό μεν, ενδιαφέρον δε, έξυπνη ιδέα, ωραίο αποτέλεσμα, ενδιαφέροντα πρόσωπα, καλή φωτογραφία.»
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ του Ρίζου
Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης
«Μια ιλαροτραγωδία με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή (Γκάρι Πικέρ).»
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δημήτρης Μπούρας
«Η παράξενη σχέση ανάμεσα σε έναν ισπανό ατζέντη πυγμαχικών αγώνων και σε έναν ανατολικογερμανό πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας (Γκάρι Πικέρ,Γιούκο Αχόλα αντιστοίχως) τροφοδοτεί με χιούμορ αυτή την ενδιαφέρουσα δραματική κομεντί με φόντο την Ουρουγουάη.»
ΤΟ ΒΗΜΑ
Γιάννης Ζουμπουλάκης
«H ταινία του Álvaro Brechner δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Η αφήγηση ακολουθεί μια ελαφρώς "πειραγμένη" μορφή του αρχετυπικού νουάρ, εμπλουτισμένη με νέο-western στοιχεία. O Gary Piquer σε κερδίζει πολύ εύκολα επί την εμφανίσει. Κεντρικός πυρήνας του έργου είναι η κομπίνα. Έχει διαφορά αν αυτή την κομπίνα την στήνει κάποιο μικρό «ψάρι»; Ο Ουρουγουανός δημιουργός απαντάει κατηγορηματικά «ναι». Το έξυπνο όσο κι απλοϊκό στόρι ανατρέπει την σύγχρονη αρνητική εικόνα που θέλει τον απατεώνα κακόβουλο και του επισυνάπτει ψυχή. Το πιο εύστοχο σχόλιο της ταινίας είναι πάνω σε αυτό: στον τρόπο που ψυχογραφεί τον βασικό αρνητικό χαρακτήρα, κάτι που θυμίζει και το πώς έβλεπε παλιότερα το λαϊκό σινεμά τον φτωχο-απατεώνα, μαζί και το δικό μας. Μάλιστα, ο Brechner δεν τον αγγελο-ποιεί, ώστε να κάνει λούμπεν το σινεμά του, αλλά παραδέχεται την αρνητική του φύση, κάτι που κάνει και την ταινία του μοντέρνα.»
cine.gr
Σταύρος Γανωτής
«Mια μαύρη δραμεντί με στοιχεία νουάρ στο σενάριο, τα οποία φροντίζει ο πρωτάρης στα μεγάλου μήκους Ουρουγουανός σκηνοθέτης, να υπογραμμίσει επιδεικτικά με τη στυλάτη φωτογραφία του και να τα τονίσει με το υπνωτιστικό, υπομονετικό μοντάζ του, που αφήνει να ξεδιπλωθούν μελένια τα μελαγχολικά στοιχεία μιας ιστορίας που εξερευνά περισσότερο απ’ τις πτυχές του εκμεταλλευμένου, αυτές του εκμεταλλευτή, ενός χαρακτήρα που συστήνεται, αναμενόμενα, μιαρά διπρόσωπος, για να αναπτυχθεί αποκαλύπτοντας στο σκοτεινό ψυχισμό του, τις ζεστές γωνιές συμπόνιας, πνιγμένες όπως είναι απ’ την ανάγκη να στήσει αυτήν την παγίδα στον άνθρωπο που δένει με αλυσίδες, όχι μόνο για να τον εκμεταλλευτεί ο ίδιος, αλλά και για να τον βοηθήσει να επιβιώσει, προστατεύοντάς τον απ’ το ενδεχόμενο να έρθει αντιμέτωπος με το δεδομένο λυκόφως του. Tο σενάριο προσπαθεί να ρίξει μερικές γροθιές σάτιρας στην ευρύτερη έννοια της εξαπάτησης των αδυνάμων που δεν είναι τόσο αδύναμοι όσο τους κάνουν να πιστεύουν αυτοί που τους παίζουν τα ταμπούρλα να χορέψουν…»
mftm.gr
Ιωσήφ Πρωιμάκης
«Διασκευάζοντας ένα διήγημα του διάσημου Ουρουγουανού συγγραφέα Juan Carlos Onetti, ο Alvaro Brechner επιτυγχάνει, στην πρώτη του μεγάλου μήκους σκηνοθετική απόπειρα, να κατασκευάσει ένα ιδιόρρυθμο σύμπαν, εμπλουτισμένο με ρετρό αισθητική, ξεπεσμένους ήρωες και ηθική γουέστερν. Μέσα από την ιστορία του κομπιναδόρου Πρίγκιπα Ορσίνι και του αγαθού γίγαντα παλαιστή του (ή του αρκουδιάρη και της αρκούδας του, αν θέλετε) ο Brechner αγγίζει με ειλικρίνεια αλλά και με μια ποιητική νότα θέματα όπως η ανδρική φιλία, η τιμή και τα σμπαραλιασμένα όνειρα, κάνοντας τη «Χάλια Μέρα Για Ψάρεμα» μια αξιοσημείωτη ταινία και κλείνοντάς μας ραντεβού μέχρι την επόμενη δουλειά του που θα περιμένουμε με ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα απολαυστικός στο ρόλο του Πρίγκιπα ο ισπανικής καταγωγής σκοτσέζος Gary Piquer.»
nooz.gr
Σπύρος Θωμόπουλος
Tuesday 13 October 2009
ΧΑΛΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΨΑΡΕΜΑ - Τρέιλερ - Ελληνικοί Υπότιτλοι
Στους κινηματογράφους
Αττικόν και Νιρβάνα
από 15/10/2009
Tuesday 29 September 2009
Monday 14 September 2009
Friday 11 September 2009
Monday 31 August 2009
Kabuli Kid - Δελτίο Τύπου
KABULI KID
Μια ρεαλιστική, χαοτική και αστεία περιπλάνηση
στην Καμπούλ του σήμερα.
(ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ)
Αιχμηρή, πλούσια σε δράση και συναισθήματα, η ανατρεπτική σάτιρα του Μπάρμακ Ακράμ, είναι ένα μοναδικό στο είδος του πορτραίτο της συναισθηματικής αφύπνισης ενός άντρα σε μια πόλη η οποία επιστρέφει στους τρελούς ρυθμούς της ζωής μετά από 25 χρόνια βίαιων συγκρούσεων.
Η ταινία εξιστορεί τρεις ημέρες της ιστορίας τους, του πεπρωμένου που ακούμπησε μέσα στα χέρια του Κάλεντ μια νέα, άγνωστη ζωή, την οποία θέλει αρχικά να ξεφορτωθεί και για την οποία στην πορεία θα αισθανθεί σιγά-σιγά όλο και πιο υπεύθυνος…
ΥΠΟΘΕΣΗ
Καμπούλ σήμερα. Η πόλη πασχίζει να συνέλθει μετά από 25 χρόνια πολέμου. Στο ταξί του Κάλεντ (Khaled) μπαίνει μια γυναίκα με το μωρό της. Το πρόσωπό της είναι κρυμμένο πίσω από τη μπούργκα. Παζαρεύουν την τιμή, τα βρίσκουν, φτάνουν στον προορισμό της, πληρώνει, φεύγει. Ο επόμενος πελάτης, βρίσκει στο πίσω κάθισμα το μωρό, παρατημένο. Παρατάει ο Κάλεντ το ταξί και τρέχει να την προλάβει, με το μωρό στα χέρια. Εκείνη έχει χαθεί ανάμεσα στο πλήθος και στις μπουργκοφόρες συμπατριώτισσές της. Μένει σύξυλος μ’ ένα αρσενικό μωράκι έξι μηνών. Ρωτά φίλους και γνωστούς τι πρέπει να κάνει. Πηγαίνει πίσω στο σημείο απ’ όπου την παρέλαβε. Μάταια. Πηγαίνει στην Αστυνομία, σε Ιδρύματα, στα τηλεοπτικά κανάλια. Μάταια. Η μάνα είναι εξαφανισμένη, κι αυτός, ένας μεροκαματιάρης ταξιτζής με γυναίκα και τρεις κόρες, νιώθει υπεύθυνος για αυτό το εξάμηνο αγοράκι.
BARMAK AKRAM
Σκηνοθέτης
Γεννημένος στην Καμπούλ το 1966, ο Akram πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι το 1981. Έχει σκηνοθετήσει αρκετά ντοκυμαντέρ για την τηλεόραση τα οποία συμπεριλαμβάνουν τα ‘Ralentir Ecole’ (1997), ‘Mon Retour A Kaboul, 21 Ans Après’ (2002), ‘Les Clowns A Kaboul’ (2003) και ‘Voyage Des Les Archives De
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
25 χρόνια πολέμου έχουν ρίξει περισσότερα από 50.000 παιδιά – στην ορφάνια ή στην απόλυτη φτώχια – στους δρόμους της Καμπούλ. Όλα αυτά τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα καθημερινά με την πείνα, τις αρρώστιες, τη βία, τα ναρκωτικά, την πορνεία και τη σκλαβιά. Συλλέκτες χαρτιού και τενεκεδένιων δοχείων, πωλητές αυγών και χαρτιού τουαλέτας, κουβαλητές νερού και κάρων, λούστροι, αυτά τα παιδιά - συχνά χωρίς γονείς ή εκπαίδευση - μεγαλώνουν στους δρόμους.
Αυτό αποτελεί και το αντικείμενο της ταινίας μου - τα παιδιά των δρόμων της σύγχρονης Καμπούλ. Ο ταξιτζής, ο Κάλεντ, ανακαλύπτει ένα αρσενικό μωρό, εγκαταλειμμένο από μια, καλυμμένη με μπούργκα, γυναίκα, στο πίσω μέρος του ταξί του. Πώς θα βρει τη γυναίκα πάλι; Πώς θα ξεφορτωθεί αυτό το 6 μηνών προβληματάκι; Και τι θα γίνει αν το κρατήσει τελικά αυτό το τοσοδούλι πρόβλημα, αυτός, ένας πατέρας που έχει μόνο οι κόρες;
Αυτή η εξαιρετικά απλή ιστορία ενός εγκαταλειμμένου μωρού δίνει στο σενάριο την ώθησή που χρειάζεται και παρέχει στην ταινία ένα αποτελεσματικό πλαίσιο: καθώς ο Κάλεντ ψάχνει να βρει το σωστό μέρος για να αφήσει το παιδί, ανακαλύπτουμε την Καμπούλ στα βήματά του, όπως σε μια picaresque ιστορία. Βυθισμένοι σε μια πλούσια, φορτωμένη πραγματικότητα, βρισκόμαστε αμέσως με ανθρώπους των οποίων η καθημερινή ζωή, τόσο γεμάτη με περιπέτειες, θα μπορούσε να παρέχει το ιδανικό υλικό για χίλια σενάρια.
Το να κάνω τον πρωταγωνιστή μου ταξιτζή, μου επέτρεψε, τρόπον τινά, να καταγράψω τις ζημίες που προκαλεί και αφήνει πίσω του ένας πόλεμος. Οι χαρακτήρες έχουν σκιαγραφηθεί πολύ προσεκτικά και με λεπτομέρεια - καρποί της μακροχρόνιας και στενής παρατήρησης κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης των ντοκιμαντέρ μου. Δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπο της γυναίκας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ερμηνεία σχετικά με το ερώτημα: τί θα έκανε μια μητέρα να εγκαταλείψει το παιδί της? Η σκληρή δουλειά αυτών των παιδιών του δρόμου, που υπερήφανα στηρίζουν τις οικογένειες τους παρέχοντάς τους ψωμί, μου έδωσε την ιδέα για τη σκηνή με τον πωλητή χαρτιού τουαλέτας και τον τύπο που πλένει αυτοκίνητα που «τραβάνε» λεφτά από τον Κάλεντ. Οι διάφοροι αρσενικοί χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν τις διαφορετικές όψεις του ήρωα μας.
Η πόλη είναι μια πολύ ισχυρή παρουσία: το χάος της κίνησης γύρω από το σταθμό, τα κατεδαφισμένα στενάκια (που κατεδαφίστηκαν, όπως μαθαίνουμε, από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ), μαγαζάκια κάθε είδους. Το να είσαι στην Καμπούλ σημαίνει να είσαι στη μέση ενός απέραντου πανδαιμόνιου όπου ο καθένας πρέπει να βρει έναν τρόπο επιβίωσης, όπου οι πολύχρωμοι χαρακτήρες μπορούν να βρεθούν όπου κι αν κοιτάξεις, και όπου η πιθανότητα του πραγματικού νέο-ρεαλισμού είναι πάντα εύκολη να επιτευχτεί.
Ο Κάλεντ είναι ο οδηγός μας και μας εισάγει με αληθινό τρόπο στην πόλη και τα μυστικά μονοπάτια της. Με τον Jean-Claude Carrière πέρασα 10 ημέρες τελειοποιώντας τη δομή και το σχεδιασμό των καταστάσεων, επανατοποθετώντας τις στις διάφορες τοποθεσίες με στόχο να δημιουργήσω μια αποτελεσματική ιστορία, μια «ντοκιμαντερική» ακρίβεια που να οδηγούν σε μια απολύτως ρεαλιστική ανακάλυψη της πόλης, της οργάνωσής της, της αποδιοργάνωσής της και των κατοίκων της.
Οι άνθρωποι του Αφγανιστάν γελάνε ακόμη και στα δύσκολα. Το χιούμορ τους βοηθάει να αποστασιοποιούνται. Χωρίς να είναι μια ξεκάθαρη κωμωδία, η ταινία μου έχει έναν αρκετά κωμικό χαρακτήρα. Όχι ακριβώς μια κωμωδία, αλλά μια ταινία που αντιμετωπίζει τα θέματά της με έναν χαλαρά διασκεδαστικό, συμπονετικό και πάντα πολύ ανθρώπινο τρόπο.
Θα ήθελα εδώ να αναφέρω το THE KID του Chaplin. Η σύγκριση δεν σταματά στο περιεχόμενο: οι δύο ταινίες έχουν πραγματικά κάτι από κοινού σχετικά με τον τρόπο που βλέπουν το υλικό τους: αστείες σκηνές, όπως όταν ο Κάλεντ προσεγγίζει τον γενειοφόρο καταδρομέα με τα πλαστικά σανδάλια ο οποίος φρουρεί το αστυνομικό τμήμα. Παράλογες σκηνές, όπως αυτή στο ραδιοσταθμό όταν πέντε γυναίκες προσποιούνται ότι είναι η μητέρα του μωρού. Γενικά, αυτές είναι οι κωμικοτραγικές περιπέτειες ενός αντί-ήρωα. Ακολουθούμε τη δράση, καταλαβαίνουμε και συμμεριζόμαστε το δίλημμα του Κάλεντ, και ανακαλύπτουμε συγχρόνως με μια πραγματική ευχαρίστηση τους διάφορους οργανισμούς που επισκεπτόμαστε: το ορφανοτροφείο ή τον γαλλικό ΜΚΟ του οποίου ο διευθυντής σκέφτεται σοβαρά να φροντίσει το μωρό μόνο και μόνο για να γοητεύσει τη συνάδελφό του.
Στην αρχή της ταινίας, η σκηνοθεσία είναι πολύ ρυθμική, πολύ ταραγμένη, για να ταρακουνήσει το κοινό και να τους ξυπνήσει στους κινδύνους μιας πόλης η οποία είναι γεμάτη τανκ. Στη συνέχεια ρεαλιστική, πιο συγκρατημένη, μόλις φτάσουμε στο σπίτι στα προάστια. Η ενέργεια επικρατεί. Η φορητή κάμερα δημιουργεί έναν αληθινό δυναμισμό. Η χρήση ενός φακού telephoto μου επέτρεψε να τραβήξω κάποιες σκηνές από προκειμένου να «εξαφανίσω» το επιτελείο μου από το γύρισμα. Η χρήση του φυσικού φωτός δίνει στην ταινία έναν ντοκιμενταριστικό ρεαλισμό, ενώ οι λάμπες πετρελαίου με τη, μερικές φορές, βίαια αντίθεση του φωτός δίνουν ένα ύφος chiaroscuro στην εικόνα.
Ο Abbas Kiarostami μου είπε, «Μια ταινία είναι μια ερώτηση. Εξαρτάται από το θεατή να βρεθεί η απάντηση.» Γιατί έχει εγκαταλείψει το παιδί της; Στο τέλος συναντάμε τη γυναίκα ξανά, αλλά παραμένει καλυμμένη, και δεν μιλά. Βλέπουμε μόνο τα δάκρυα, από τα μάτια της που καλύπτονται από τη μπούργκα, επάνω στο μάγουλο του παιδιού της. Κατά συνέπεια, από την επιλογή που έκανα με τον Jean-Claude Carrière, ο κύριος θηλυκός χαρακτήρας δεν έχει πρόσωπο, και η σύζυγος του Κάλεντ δεν έχει όνομα. Στο Αφγανιστάν, η ταυτότητα μιας γυναίκας είν
αι σχετική: είναι πάντα σύζυγος κάποιου. Η σύζυγος του Κάλεντ φοβάται ότι θα την αφήσει ή ότι θα πάρει μια δεύτερη σύζυγο. Ονειρεύεται να υιοθετήσει το μωρού, και το θηλάζει κρυφά. Η ταινία παρουσιάζει τη θέση των γυναικών στην αφγανική κοινωνία. Όπως στην Κίνα, το να γεννήσεις κόρη θεωρείται ντροπή. Υπάρχει επίσης το κοινωνικό βάρος που φορτώνεται από την κοινωνία στον Κάλεντ, ο οποίος έχει μόνο οι κόρες.
Παρά τα όσα συμβαίνουν, ο Κάλεντ αλλάζει από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, από τη ματαιοδοξία στη συμπόνια. Η μοίρα τοποθετεί μια νέα ζωή στα χέρια του, μια νέα ζωή, την οποία, στην αρχή, επιθυμεί να ξεφορτωθεί αλλά για την οποία αισθάνεται όλο και περισσότερο υπεύθυνος.
Η ταινία εξιστορείται με ένα γραμμικό αφηγηματικό τρόπο που ξετυλίγεται πάνω από 36 ώρες. Ένα περιπετειώδες, χαοτικό και συχνά κωμικό ταξίδι σε μια πόλη 1.800 μέτρα επάνω από τη στάθμη της θάλασσας, κάτω από τον εκθαμβωτικό θερινό ήλιο.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Μια από τις ταινίες που ερωτεύτηκαν οι θεατές στο Φεστιβάλ της Βενετίας
«Η ταινία του Άκραμ αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να κάνει κανείς μια γλυκόπικρη Αφγανική κωμωδία με παγκόσμια απήχηση.
Αυτό που κάνει τούτο το κινηματογραφικό διαμάντι από το Αφγανιστάν, που χρηματοδοτήθηκε από την Γαλλία, κάτι παραπάνω από μια απλή κωμωδία, είναι το γεγονός ότι συγκεντρώνεται στο καθημερινό χάος και στους αυστηρούς θρησκευτικούς κώδικες της Καμπούλ μετά από τον πόλεμο. Με την βοήθεια του σύμβουλου σεναρίων Jean-Claude Carriere, η ταινία δεν «δυτικοποιεί» τους πρωταγωνιστές της και η ιστορία του μωρού που εγκαταλείπεται από την μητέρα του, είναι η αφορμή της εξερεύνησης κοινωνικών και φυλετικών περιορισμών, χωρίς να γίνεται διδακτική.
Η ταινία ρίχνει ένα ειρωνικό βλέμμα στους φιλανθρωπικούς οργανισμούς της Δύσης, οι οποίοι απλοϊκά επιβάλλουν την βοήθειά τους. Η ιδιαίτερη ματιά της ταινίας από την άποψη των ντόπιων, θα την κάνει αρεστή στο κοινό που παρακολουθεί ποιοτικές ταινίες στις αίθουσες του εξωτερικού. Ο Αφγανός Barmak Akram που ζει στην Γαλλία, με αυτήν την γλυκόπικρη κωμωδία, δίνει στο κοινό μια διαφορετική εικόνα της χώρας που την έχουμε συνδέσει με τον πόλεμο και τη βία από τα δελτία ειδήσεων.
Ο Laurent Fleutot κινηματογραφεί αυτή την αναρχική ενέργεια που κυριαρχεί στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, με γενικά πλάνα γεμάτα στην λεπτομέρεια και νυχτερινά γυρίσματα φωτισμένα μόνο από το φως καντηλιών. Σε αυτήν την πρώτη του ταινία, ο Akram χωρίς να τονίζει αδικαιολόγητα τα κωμικά στοιχεία ή να δίνει έμφαση στην πολιτική σάτιρα, παρακολουθεί την πόλη από την οποία κατάγεται με ένα μίγμα ειρωνείας και στοργής.»
« Αυτή η συναρπαστική, αστεία και διακριτικά ενοχλητική οπτική ενός έθνους που παρουσιάζεται κυρίως στις ειδήσεις δείχνει να είναι ένα συμφέρον στοίχημα…
…η πλοκή επιδέξια βυθίζει τον θεατή στην δυναμική της στιγμής η οποία αποκαλύπτεται σιγά-σιγά σε όλη της την εθνολογική πολυπλοκότητα…
…Η χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών δίνει μια ενισχυμένη δόση αλήθειας στους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους…
…Η παρατήρηση και η εξιστόρηση συνδυάζονται με τόση δεξιότητα που κάθε λεπτομέρεια μπορεί να γεννήσει μια ολοκληρωμένη ιστορία και κάθε σημείο της ιστορίας περιέχει πολιτιστικές αντιφάσεις.»
Variety, της Ronnie Scheib
«Είναι μια ενδιαφέρουσα ματιά ενός κοινωνικού διλλήματος.»
ΒΡΑΒΕΙΑ / ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Discovery
65th
Settimana Della Critica
Flanders-Ghent International Film Festival 2008
Official Selection - Specials
Press Junket Films : Barmak Akram
FILM INFO
CAST
Khaled Hadji Gul
Mathieu Valery Shatz
Marie Amélie Glenn
Baba Mohammad Chafi Sahel
Khaled's Wife Helena Alam
Baby Messi Gul
CREW
WRITTEN AND DIRECTED BY Barmak Akram
SCREENPLAY CONSULTANTS Jean-Claude Carriere
Isabelle Broue
Agnès De Sacy
MUSIC Barmak Akram
DP Laurent Fleutot
EDITORS Hervé De Luze
Pierre Haberer
Elise Fievet
SET DESIGNER Mohamad Yousef Ghouchan
SOUND EDITOR Pascal Villard
COSTUME DESIGNER Mohammed Ayoub Omar
PRODUCERS Olivier Delbosc
Marc Missonnier
CO-PRODUCERS Mani Mortazzavi
David Mathieu-Mahias
Philippe Gautier
PRODUCTION FIDÉLITÉ FILMS
IN ASSOCIATION WITH WILD BUNCH
CO-PRODUCTION 4 A 4 PRODUCTIONS
AUTEURS ASSOCIÉS
AFGHAN FILM
WITH THE PARTICIPATION OF CANAL+
Χώρα : Γαλλία/Αφγανιστάν
Διάρκεια : 97 λεπτά
Φορμάτ : 1 :1.85
Ήχος : Dolby SR / DTS
Friday 28 August 2009
Monday 24 August 2009
Friday 10 July 2009
Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ - L'UOMO CHE AMA
Ο Άντρας Που Αγαπά
μια αγάπη τόσο εύθραυστη και βίαια
ΑΠΟ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
Τι νοιώθει ένας άντρας όταν τον αφήνει μια γυναίκα;
Η πώς νοιώθει όταν συνειδητοποιεί ότι δεν την αγαπάει πια και αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στην ερωτική τους ιστορία;
Πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε παίξει το ρόλο του θύματος ή του θύτη σε μια ρομαντική σχέση, και πόσες αναμνήσεις από αγάπες που έχουν τελειώσει κουβαλάμε μαζί μας στις καινούργιες ερωτικές ιστορίες που μας περιμένουν;
Η ταινία «Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ» είναι μια ιστορία που μιλά με έναν ευθύ, καθαρό, ακόμη και ξεδιάντροπο τρόπο για συναισθήματα: για την αγάπη πάνω απ’ όλα αλλά και για την εγκατάλειψη και το φόβο.
Μιλάει για τον έρωτα, για τον έρωτα του Ρομπέρτο που είναι απόλυτος. Είναι το είδος του έρωτα που μπορεί συγχρόνως να σε κατακρεουργήσει η να σε ανεβάσει στα ουράνια. Ενώ όλα δείχνουν ότι είναι ο ιδανικός σύντροφος, γιατί οι γυναίκες που ερωτεύεται παράφορα εξαφανίζονται από τη ζωή του;
Τι θα γίνει με την τελευταία γυναίκα;
* * *
Σκηνοθεσία: Maria Sole Tognazzi
Σενάριο: Ivan Cotroneo, Maria Sole Tognazzi
Ηθοποιοί: Monica Bellucci, Pierfrancesco Favino, Ksenia Rappaport, Marisa Paredes
Διάρκεια: 103’
Γλώσσα: Ιταλική
Το τραγούδι των τίτλων και τη μουσική της ταινίας έγραψε η Κάρμεν Κονσόλι
Φεστιβάλ: Η ταινία άνοιξε το Διεθνές Φεστιβάλ της Ρώμης 2008
Thursday 9 July 2009
Συννεφιές με Λιακάδα - Κριτικές
Πορτρέτο της οικονομικά ασθμαίνουσας σημερινής Ευρώπης μέσα από μια σπουδή χαρακτήρων που χρησιμοποιεί αυτήν ακριβώς την επικαιρική μάστιγα για να διεισδύσει στα πρόσωπα και να «ψωμώσει» την τραγωδία τους.
O Σίλβιο Σολντίνι («Ψωμί και τουλίπες») αναπτύσσει με την ίδια αποτελεσματικότητα και το θέμα της ψυχολογικής αντίδρασης των δύο φύλων σε μια κατάσταση πέρα από τον έλεγχό τους. Yπάρχουν στιγμές αβίαστου χιούμορ που «σπάνε» καίρια το κινούμενο ανάμεσα στον τραχύ ρεαλισμό και τον γλυκόπικρο νατουραλισμό, ενώ η μισή επιτυχία της ταινίας είναι οι έξοχες ερμηνείες των Μαργκερίτα Μπάι και Αντόνιο Αλμπανέζε.
Ρόμπυ Εκσιέλ - ΕΘΝΟΣ
Ξαφνική φτώχια στα –άντα: τα κουρασμένα ιδανικά υποτάσσονται στη μεσήλικη ένδεια.
Ο Σολντίνι, πιο μεστός από το Ψωμί και Τουλίπες, γίνεται πιο καίριος και απόλυτα σύγχρονος.
Η Βούι πήρε τα βραβεία και τις κριτικές, δικαίως, αλλά προσωπικά ταυτίστηκα με το θαυμάσιο παίξιμο του Αλμπανέζε, ο οποίος δίνει δραματική υπόσταση σε έναν απελπισμένο, με τα ξεσπάσματα του θυμού και τη συναισθηματική του λογική να επικρατούν έναντι του χάους στο οποίο έχει οδηγηθεί - ένα πορτρέτο του 21ου αιώνα.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος - LIFO
Από το σκηνοθέτη τού «Ψωμί και Τουλίπες» έχουμε ένα άριστο δείγμα σύγχρονου ρεαλισμού… Πολύ καλές ερμηνείες που χάρισαν βραβεία στην Μπούι και την (κόρη) Ροργουάτσερ.
Χάρης Καλογερόπουλος - EXODOS
Πολύ καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών (ιδιαίτερα από τον Αλμπανέζε…) σε μια ταινία που αφουγκράζεται την επικαιρότητα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Γιάννης Ζουμπουλάκης – ΤΟ ΒΗΜΑ
Μας δείχνει τον ευρωπαϊκό... παράδεισο της ανεργίας και των απολύσεων που ζούμε στις ημέρες μας… Ρεαλιστική απεικόνιση της καθημερινότητας.
Παύλος Κάγιος – ΤΑ ΝΕΑ
Ο Σίλβιο Σολντίνι καταγράφει … δίχως μελοδραματισμούς, με πραγματισμό και κατανόηση …
Γιώργος Κρασσακόπουλος – ATHENS VOICE
Μια επίκαιρη ιστορία, που το θέμα της θυμίζει εκείνο του «Αντίζηλου» του Γάλλου Λοράν Καντέ.
Νίνος Φενέκ Μικελίδης – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Το “Giorni e Nuvole” είναι στα σίγουρα μια ταινία “διαμαντάκι” για τους σινεφίλ.
Aνθρωποκεντρική ιταλική ταινία.
Ρεαλιστικές πάρα πολύ καλές ερμηνείες και από την Margherita Buy και από τον Antonio Albanese.
Γιάννης Πεντσερετζίδης – myfilm.gr
Ανθρωποκεντρικός σκηνοθέτης που γνωρίζει καλά την τέχνη του.
Μια ταινία, που πληρεί τον παλιό κιτς όρο «βγαλμένο από τη ζωή». … δύο καταπληκτικές ερμηνείες. Είναι μια ειλικρινής ταινία που δεν πασχίζει για αναγνώριση πέρα από το να την αισθανθείς, να την βιώσεις.
Σταύρος Γανωτής – cine.gr
Ο 51χρονος Silvio Soldini («Ψωμί Και Τουλίπες») σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο αυτής της ταινίας που φέρνει στο νου τον εξαίσιο «Ελεύθερο Ωραρίου» του Laurent Cantet από το 2001.
Καταφέρνει να αποσπάσει άρτιες ερμηνείες από τους Antonio Albanese και Margherita Buy, που δείχνουν να βρίσκονται σε πολύ καλή φόρμα.
Σπύρος Θωμόπουλος – nooz.gr
Η ταινία του Σίλβιο Σολντίνι … έχει τη γεύση της αληθινής ζωής, χωρίς να εξωραΐζει και χωρίς να ξεπέφτει στο μελόδραμα. Βοηθούν οι πολύ καλές ερμηνείες.
Θοδωρής Τσιάτσικας – reporter.gr
Συνοπτική Παρουσίαση της Εταιρείας P.C.V. A.E.
Η P.C.V. Α.Ε. ιδρύθηκε από την Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη τον Ιανουάριο του 2000 η οποία είναι ιδρυτικό μέλος και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Πανευρωπαϊκού Οργανισμού των Ανεξάρτητων Ευρωπαϊκών Εταιρειών Διανομής «Europa Distribution».
Η P.C.V. Α.Ε. είναι μια εταιρεία η οποία δραστηριοποιείται στη διανομή, την διαφήμιση, την παρουσίαση και την προώθηση κινηματογραφικών ταινιών στον Κινηματογράφο, το Video – DVD, VOD, IPTV και την Tηλεόραση. Διαθέτει σήμερα έναν κατάλογο με περίπου 200 ταινίες.
Ετησίως η P.C.V. διανέμει στους κινηματογράφους έως 12 ταινίες, ενώ στο Video-DVD, πραγματοποιεί, κατά μέσον όρο, τη διανομή περίπου 20 ταινιών ετησίως.
Η P.C.V. διανέμει κυρίως ευρωπαϊκές, καθώς επίσης αμερικανικές, και ταινίες απ’ όλον τον κόσμο, όπως από την Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά έως το Αφγανιστάν. Το ενδιαφέρον της επικεντρώνεται σε ταινίες ποιότητας και κοινωνικού ωφέλους από επώνυμους δημιουργούς και με δυνατό cast ηθοποιών. Οι περισσότερες από τις ταινίες που διανέμει έχουν βραβευθεί σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.
Η ανθρωπιστική – κοινωνική δράση της εταιρείας, σε συνεργασία με οργανισμούς όπως η Unicef, World Food Program, Αλληλεγγύη, Πίστη (σύλλογος γονέων παιδιών με καρκίνο), Δήμος Αθηναίων, Υπουργείο Πολιτισμού Ελλάδας, Υπουργείο Παιδείας, Υπουργεία και Αυτοδιοικητικούς Φορείς Ευρωπαϊκών χωρών, Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο, και άλλα Ιδρύματα-Οργανισμούς που ασχολούνται με τα παιδιά και την κοινωνία, συνδυάζεται πολύ συχνά με τα θέματα των ταινιών τις οποίες διανέμει, προς όφελος των εν λόγω Οργανισμών.
Wednesday 8 July 2009
Tuesday 7 July 2009
Thursday 2 July 2009
ΣΥΝΝΕΦΙΕΣ ΜΕ ΛΙΑΚΑΔΑ
ΑΠΟ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
Από το σκηνοθέτη του «Ψωμί και Τουλίπες»
έρχεται μια ρομαντική κωμωδία στην καρδιά της οικονομικής κρίσης!
Η Έλσα και ο Μικέλε είναι ένα αγαπημένο και ευκατάστατο ζευγάρι ως την ώρα που ο Μικέλε ρίχνει τη «βόμβα»!
Αποκάλυψη #1: Εδώ και δυο μήνες τον έχουν απολύσει από την επιχείρηση την οποία πριν αρκετά χρόνια ίδρυσε ο ίδιος.
Αποκάλυψη #2: Τα χρέη έχουν ξεπεράσει τη φαντασία ακόμη και του πιο απαισιόδοξου και καταστροφολόγου ανθρώπου.
Αποκάλυψη #3: Ο κουμπαράς ενός 5χρονου έχει περισσότερα λεφτά από τον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Αποκάλυψη #4: Το σπίτι βγαίνει στο σφυρί.
Στα παραπάνω προσθέτουμε: τις ακάλυπτες ανάγκες μιας 20χρονης κόρης, και μια σύζυγο που μόλις άφησε την δουλειά της για να επιστρέψει στα πανεπιστημιακά θρανία. Διχαστικός ο πάτος που έχουν πιάσει. Μια άβυσσος χωρίζει το πρώην αγαπημένο ζευγάρι, με το διαζύγιο προ των πυλών. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά ποιος είπε ότι το διαφορετικό δεν είναι γοητευτικό?
2 DAVID DI DONATELLO
Α’ γυναικείου ρόλου - Β’ γυναικείου ρόλου
NASTRI D’ ARGENTO
Α’ Γυναικείου ρόλου
2 CΙAK D’ ORO AWARDS
Α’ Γυναικέιου ρόλου MARGHERITA BUY
Αποκάλυψη της Χρονιάς - Alba Rohrwacher
SILVER RIBBON AWARDS
Α’ Γυναικείου ρόλου
MOSCOW INTERNATIONAL FILM FESTIVAL: 2 βραβεία:
A’ Γυναικείου ρόλου
Vogue Award
Επίσημη συμμετοχή στο TORONTO FILM FESTIVAL
Επίσημη συμμετοχή στο ROME INTERNATIONAL FILM FESTIVAL
Σκηνοθεσία: Silvio Soldini
Ηθοποιοί: Margherita Buy, Antonio Albanese, Alba Rohrwacher, Giuseppe Battiston
Subscribe to:
Posts (Atom)
